باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟!
سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم .
یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد
کابوس ، بوسه
می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.
می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی
زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،
رو به سوی شادکامی .می دویدم ، می دویدم
هر چه دیدم غم فزا بود غصه ها و گریه ها بود ،
بانگ شادی پس کجا بود؟
این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران
گریه ی پروردگار است، اشک می ریزد برایم.
می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون
با دو پایی مانده بر ره ، از کنار برکه ی خون.
باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر
باز جادو ، باز وحشت ،بی ترانه ، بی حقیقت
کو ترانه؟! کو حقیقت؟!
من هنوزم در شگفتم ، در سوالم ، كه چرا مي گويند:

زير باران بايد رفت...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: